Polska z niektórymi krajami takimi jak np.: Wielka Brytania, Francja, czy Holandia zawarła porozumienie o unikaniu podwójnego opodatkowania przychodów zagranicznych. Jedną z form unikania podwójnego opodatkowania jest metoda wyłączenia z progresją. W niektórych przypadkach dochody osiągane za granicą mogą sprawić, że podatek jaki podatnik będzie musiał zapłacić w Polsce będzie niższy.
Nieograniczony i ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce – kogo dotyczy?
Nieograniczony obowiązek podatkowy dotyczy polskich rezydentów podatkowych, czyli osób, dla których miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajduje się na terenie RP. Osoby te powinny rozliczać wszystkie swoje dochody w Polsce, zarówno te osiągnięte w Polsce jak i te z zagranicy. Za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce należy rozumieć osobę fizyczną spełniającą przynajmniej jeden z niżej wymienionych warunków:
posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) na terenie RP
przebywa na terenie Polski przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.
Drugą grupę podatników tworzą osoby nie mające miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. Są to nierezydenci, którzy posiadają ograniczony obowiązek podatkowy. Oznacza to, że osoby te mają obowiązek rozliczyć w Polsce tylko dochody uzyskane na terenie RP.
Nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, a dochody uzyskane za granicą
Niektóre osoby zamieszkujące na terenie Polski w poszukiwaniu dodatkowego zarobku podejmują zatrudnienie poza granicami kraju. W takim wypadku otrzymują dochody w Polsce i w innym państwie, w którym są zatrudnieni. Czasami podatnik zobowiązany jest do zapłaty podwójnego podatku, w Polsce i w drugim kraju. W takiej sytuacji powinien sprawdzić w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania jak wyglądają zasady rozliczania dochodów zagranicznych. Chodzi o umowy zawierane pomiędzy krajami, których celem jest unikanie podwójnego opodatkowania.
Metoda wyłączenia z progresją – unikanie podwójnego opodatkowania dochodów z zagranicy
Podwójnego opodatkowania można uniknąć stosując metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że podatnik zwolniony jest w Polsce z opodatkowania dochodów osiągniętych za granicą. Zobowiązany jest jedynie do ustalenia na ich podstawie stopy procentowej, a następnie w oparciu o nią obliczenia należnego podatku od dochodów uzyskanych na terenie RP. W niektórych okolicznościach dochody uzyskane za granicą mogą obniżyć stawkę podatku w Polsce.
Metoda wyłączenia z progresją, a zeznanie podatkowe w Polsce
Polski rezydent podatkowy ma obowiązek rozliczyć dochody w Polsce oraz dostarczyć zeznanie podatkowe do urzędu skarbowego w terminie (najczęściej) do 30 kwietnia roku następnego za poprzedni rok podatkowy. Osoby stosujące metodę wyłączenia z progresją nie zawsze muszą wypełniać i składać w urzędzie skarbowym deklarację PIT. Jest to obowiązek jedynie tych podatników, którzy uzyskali w danym roku również dochody w Polsce, które były opodatkowane według skali podatkowej. Muszą oni wykazać w zeznaniu rocznym także dochody z zagranicy. Jeżeli polski rezydent podatkowy nie uzyskał w Polsce żadnych dochodów opodatkowanych skalą podatkową, to nie musi składać deklaracji rocznej wskazującej zagraniczne dochody objęte metodą wyłączenia z progresją.
Metoda wyłączenia z progresją – obliczanie podatku
Wysokość zobowiązania podatkowego z zastosowaniem metody wyłączenia z progresją oblicza się następująco:
należy zsumować dochody do opodatkowania uzyskane w Polsce, pomniejszone o przysługujące odliczenia razem z dochodami osiągniętymi poza granicami kraju
od uzyskanej sumy należy obliczyć podatek według skali podatkowej
obliczony podatek należy podzielić przez sumę dochodów (z Polski i z zagranicy) i pomnożyć go przez 100. Otrzymany wynik zaokrąglić do dwóch miejsc po przecinku. W ten sposób mamy obliczoną rzeczywistą stopę procentową podatku
wyliczoną stopę procentową podatku należy wykorzystać do ustalenia wysokości podatku jaki trzeba będzie zapłacić w Polsce. Podstawę obliczenia podatku stanowią dochody uzyskane w Polsce opodatkowane skalą podatkową po zaokrągleniu do pełnych złotych.
PRZYKŁAD Polski rezydent podatkowy uzyskał w Polsce dochody opodatkowane według skali podatkowej w wysokości 25 000 zł oraz dochody z zagranicy w wysokości 35 000 zł, do których została zastosowana metoda wyłączenia z progresją. Podatnik nie opłacał w Polsce składek na ubezpieczenie. Wysokość podatku należy wyliczyć w następujący sposób: 25 000 zł + 35 000 zł = 60 000 zł (60 000 zł x 17%) – 525,12 zł = 10 200 zł – 525,12 zł = 9 674,88 zł (9 674,88 zł : 60 000 zł) x 100% = 16,13%. Wynik po zaokrągleniu wynosi: 16,13% (25 000 zł x 16,13%) – 525,12 zł = 4 032,50 zł – 525,12 zł = 3 507,38 zł (wynik po zaokrągleniu do pełnych złotych wynosi: 3 507 zł). Podatnik do urzędu skarbowego w Polsce powinien wpłacić 3 507 zł.
Jeżeli podatnik będzie osiągał takie same dochody w Polsce (bez dochodów zagranicznych, dla których zastosowanie miałaby metoda wyłączenia z progresją) i nie będzie opłacał składek na ubezpieczenia, to zapłaci podatek w wysokości: 3 725 zł, czyli o 218 zł więcej w porównaniu z wysokością podatku zapłaconego przez polskiego rezydenta podatkowego osiągającego dochody z zagranicy.
Czy na pewno prawidłowo została odliczona kwota wolna od podatku przy uwzględnieniu stopy procentowej? W rozporządzeniu jest informacja o obliczeniu podatku należnego tylko stopa procentową. Nie obliczeniu podatku na zasadach ogólnych.
Oczywiście że niepoprawnie. Ta metoda w ŻADNYM przypadku nie powoduje zmniejszenia podatku od polskich dochodów, a ten błąd jest powielany na wielu portalach które wyskakują niestety na 1 stronie wyszukiwarki
